Sayfalar


ULUSAL İLETİŞİM AĞI

12 Eylül 2010 Pazar

Bir Kayak Yarışının Düşündürdükleri

04 Ocak 2010

Çocuklar için en önemli katkı geleceklerinin düzenlenmesinde olumlu katkılar yapabilmektir. Bu bizim gibi bireye yönelik düşünme boyutuna geçememiş toplumlarda sürü mantığıyla tüm hepsine aynı şeyi yaptırarak da olur diyenler vardır. Ama böyle yapıldığında da yaşananlar bugün erişkinler olarak yaşadıklarımız olur. Yani herkes aynı şekilde davranır, düşünür ve yaşar. O zaman da bizim toplumumuzda olduğu gibi, renksiz, sıkıntılı ve en önemlisi farklı olanı reddeden hatta yok etmeye çalışan bir toplum geride kalır. Bu da bugün yaşadığımız toplumdur.

Bu renksizliği yok etmenin yollarına baktığımızda çocuklar için temel iki yol gözüküyor. Bunların ilki spor diğeri de sanat. Birey olarak farklılaşmayı sağlayan daha da önemlisi başarılı olabilmek için çalışmayı, disiplini ve hedef koyabilmeyi küçük yaşlardan başlayarak sağlayan bu iki alanda var olmak için küçük yaşlardan başlayarak çalışan çocuklar önemli. Çocuklara bu alanları yaratabilmek daha da önemli. Birey olan herkesin en önemli özelliği kendi olarak düşünebilmek. Kendi olarak düşünebilmek demek başkalarından etkilenmeden kendi analizini yapabilmek, araştırmak ve kendi doğrusunu savunabilmek. Cesaret, kendini ifade etmek ve farklı yaklaşımlara da kulak verebilmek, birey olmanın olmazsa olmazlarından. 

Bizse, bugün tüm çocukları test denilen hiçbir öğretici yanı olmayan bir yöntemle baş başa bırakıp 11 yaşından başlayarak yarışa sokuyoruz. Öylesine bir sistem var ki sadece ezber ve sürekli çalışma dışında hiç bir şeye gerek yok. Zeki olmak, kabiliyetli olmak, sosyal olmak burada hiçbir şekilde işe yaramıyor.

Bu kadar ilkel ve aptal sistemde ısrarın,  SBS ve OKS garabetinin sürdürülmesi sadece vizyonsuzluk mudur yoksa itiraz etmeyen, düşünmeyen, herkesin aynı olduğu bir toplumun oluşturulma çalışması mıdır, bilemiyorum.  

Bu hafta sonu Sarıkamış’taki kayak yarışlarına öğretmeni ders çalışamaz dediği için katılamayan, anne-babasının da desteklediği bu görüş yüzünden kayak yarışında geçen sene derece yaptığı halde bu sene katılamayan ve bir köşede sessizce göz yaşı döken küçük çocukları görünce aklıma bunlar geldi.

Bu vizyonsuzluğu destekleyen anne babalara mı üzüleyim yoksa öğretmenlere mi bilemedim. Ama kesin olan bir şey var ki çocuklarımıza yazık oluyor. Bunu bir kez daha gördüm.

Hiç yorum yok: